ZAINTERESOWANIE RODZICÓW

Zwrócenie uwagi na aspekty ilościowe nie powinno przesłonić nam ważniejszych – jakościowych różnic w życiu szkolnym. W Japonii dzieci spędzają dużo czasu w klasie, wspólnie rozwiązując trudne problemy. Zamiast otwartej rywalizacji praktykowane jest raczej dopingowanie innych do osiągania sukcesów. Nauczyciele mają pót dnia, aby przygotować się do zajęć. Jasno określane są cele poszczególnych lekcji, a metody nauczania stosowane przez nauczycieli są precyzyjnie zaprojektowane i sprawdzone w praktyce. Rodzice są żywo zainteresowani szkolnymi zajęciami dzieci, a odrabianie zadań domowych jest centralnym punktem każdego popołudnia. W przeciwieństwie do tego amerykańscy rodzice nie wiedzą, co ich dzieci robią w szkole, wtórują narzekaniom mtodzieży na zadania domowe, na które muszą poświęcić ponad go­dzinę i potępiają szkoty w innych miastach, niemal zawsze twierdząc, że szkota ich dziecka jest „w porządku” (Stevenson & Stigler, 1992). Amerykańscy rodzice zwykle uważają, że ich dzieci dobrze sobie radzą i znajdują się „powyżej średniej”. Trudno w związku z tym doprowadzić do takich zmian w szkolnic­twie amerykańskim, które zaowocowałyby wyższymi osiągnięciami dzieci.